Ερωτήσεις προς στον κ. Μάρσαλ.

Η κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας, η χρεοκοπία προς το λαό και τις υποχρεώσεις κράτους και επιχειρήσεων προχωράει με ρυθμούς χιονοστιβάδας.

Στα κοινωνικά συντρίμμια προστίθενται νέα, ο κόσμος προσπαθεί με τα βίας προσπαθεί να δει το τέλος του μήνα και οι "Ευράρχες" προσπαθούν να "κερδίσουν χρόνο" και να περιορίσουν την κρίση στο κλουβί του πειραματόζωου.

Συνεπώς έχουμε όλοι την υποχρέωση να τοποθετηθούμε, ο καθείς από το μετερίζι του.

Πλέον αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι το κρυφτό τελειώνει. Η παραδειγματική τιμωρία του Ελληνικού λαού μπορεί να επιτρέπει στους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν να έχουν "την συνείδησή τους καθαρή" ότι υπηρετούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα ενάντια στους "από κάτω". Όμως, ακόμα και στους ίδιους αρχίζει γίνεται προφανές ότι η επίθεση τους γυρνάει μπούμερανγκ, καθώς την κρίση διαδέχεται μια άλλη, βαθύτερη.

Αν και τα περισσότερα σενάρια - και τα πιο επικρατούντα στους κρατούντες - είναι εφιαλτικά, έχει αρχίσει να προτείνεται η λύση ενός σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα, ίσως και για ολόκληρη την Ευρώπη.

Προσπαθώντας λοιπόν να είμαι δημιουργικός και να παρακάμψω το "διάλογο με τη βαρβαρότητα", προχωράω σε κάποιες σκέψεις για αυτή την "ιδέα" του κ. Μάρσαλ.

Ως γνωστό, το σχέδιο Μάρσαλ ήταν ένα σχέδιο μαζικής οικονομικής υποστήριξης της Ευρωπαϊκών οικονομιών για την ανάκαμψη τους.  Πέρα από την οικονομική ενίσχυση, συμπεριλάμβανε ένα γεωπολιτικό σχέδιο "στησίματος" της Ευρώπης απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, του "κομμουνιστικού κινδύνου". Διάδοχος του σχεδίου Μάρσαλ ήταν η Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα και σημερινή μας ΕΕ.

Αν και το σχέδιο αφορούσε σχεδόν όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, η ανόρθωση της Γερμανίας είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα.

Με μια προσεκτική ματιά στη βιομηχανία της Γερμανίας (θα μπορούσαμε εναλλακτικά να δούμε κι εκείνη της Γαλλίας) που άνθισε από εκείνη την περίοδο και μέχρι το '70, θα μας δίνει μια εικόνα για τους όρους εκείνης της ανάπτυξης. Να αναφέρουμε μερικά ονόματα:
- Siemens
- BMW
- Volkswagen
- Bayer
- Thyssen.

Οι παραπάνω εταιρίες είναι ακόμα σήμερα ανάμεσα στις μεγαλύτερες Γερμανικές εταιρείες.

Έχοντας συχνά ενεργό ρόλο στην οργάνωση και τη διεκπεραίωση των φρικαλεοτήτων του ναζισμού (από στρατιωτικά οχήματα μέχρι θαλάμους αερίων),  οι εταιρίες που τον υπηρέτησαν "εξωθήθηκαν" στην παραγωγή κυρίως καταναλωτικών προϊόντων, όπου και χρησιμοποίησαν την τεχνογνωσία που είχαν αποκτήσει μέχρι τότε. 

Ας επανέρθουμε λοιπόν στην ιδέα του σχεδίου Μάρσαλ για το σήμερα. Τίθενται (τουλάχιστον από αυτό το ποστ) τα ακόλουθα ερωτήματα:
 Αν σήμερα υπάρξει ένα τέτοιο σχέδιο, ποιες θα είναι οι εταιρίες που θα ωφεληθούν και τι θα αλλάξει στον τρόπο που αυτές παράγουν; Ποιος θα αποφασίσει; Στη βάση ποιων γεωπολιτικών προτεραιοτήτων; Σε βάση ποιου παραγωγικού μοντέλου; 

Γιατί, ποιο θα είναι το νόημα αν και πάλι τη "βοήθεια" την καρπωθούν οι οικογένειες που ορίζουν την παραγωγή της Ελλάδας από το Β' Π.Π. μέχρι τώρα ή αν οι εταιρίες εξακολουθήσουν να λειτουργούν με βάση ένα χρεοκοπημένο (κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά...) μοντέλο παραγωγής;

Για ακόμα μια φορά, πιστεύω ότι το κίνημα για την "πραγματική δημοκρατία τώρα" μπορεί να μας διαφωτίσει: χρειάζεται επιτέλους δημοκρατία και στην ίδια την παραγωγική διαδικασία.

Μέσα στην σκοτεινιά της σημερινής πραγματικότητας στην Ελλάδα, υπάρχουν κάποια φωτεινά παραδείγματα, που το τι και πως θα παραχθεί είναι υπόθεση τόσο των "παραγωγών" όσο και των "καταναλωτών". Να αναφέρουμε απλά τους καλλιεργητές πατάτας της Πιερίας και τους εργαζόμενους της Ελευθεροτυπίας σαν πρόσφατα παραδείγματα.